Określenie „narcyz” pochodzi z mitologii greckiej i odnosi się do młodzieńca niezwykłej urody, który zakochał się w swoim obliczu. Najprostszą definicją słowa narcyzm jest miłość własna. Natomiast osoba nazywana narcyzem to ktoś, skupiony na sobie i nie liczący się z innymi.
Wiadomo, że każdy chce żyć tak, aby czuć się dobrze z samym sobą. Możemy to osiągnąć poprzez doświadczanie uznania, pochwały lub aprobaty ze strony osób, które są dla nas ważne. Jednocześnie krytyka, dezaprobata, brak uznania u tych osób rani nas i dotyka.
Jeśli zatem miłość własna jest składnikiem ludzkiej natury, to dlaczego stała się obiektem zainteresowań zarówno psychiatrów, jak i psychologów? Jeśli jest to zaburzenie, które rzeczywiście wymaga pomocy psychoterapeuty, to skąd mamy wiedzieć, kto tak naprawdę tego potrzebuje?
Psychologowie określeniem tym opisują osoby, które spełniają kryteria zaburzeń osobowości (tzw. osobowości narcystycznej) lub też kryteriów tych nie spełniają w całości, ale są posiadaczami licznych cech, które odpowiadają osobowości narcystycznej.
Dla lepszego komfortu, zarówno naszego życia, jak i życia naszych bliskich, ważne jest, abyśmy umieli dostrzec czy przejawiamy oznaki takiej osobowości, a jeśli tak, to powinniśmy udać się na konsultację psychologiczną (np. do gabinetu psycholog Natalii Guglas-Jankowiak w Poznaniu), która potwierdzi lub rozwieje nasze obawy.
Warunkiem rozpoznania osobowości narcystycznej jest posiadanie pewnego konkretnego zestawu cech osobowości.
Narcyz ma zawyżone poczucie własnej wartości, wyolbrzymia swoje osiągnięcia i talenty. Często również wymaga przesadnego podziwu. Żyje w świecie swoich fantazji, które dotyczą nieograniczonych mocy, zdolności, powodzenia oraz urody. Osoba o skłonnościach narcystycznych przekonana jest o własnej wyjątkowości. Uważa się za tak unikatową, że rozumieją ją lub mogą z nią przebywać tylko jednostki wyjątkowe bądź takie, które zajmują wysoką pozycję. Cały czas chce być w centrum niesłabnącego zainteresowania wszystkich z otoczenia. Posiada również potrzebę ciągłego uznania, zachwytu i podziwu, gdy go nie dostaje to odchodzi, obraża się lub staje się wręcz agresywny. Narcyz nie toleruje krytyki, ale jednocześnie sam jest bardzo krytyczny w stosunku do innych.
Traktuje ludzi jako środki, które mają mu pomoc w osiągnięciu zamierzonego celu. Przyjaciele i partnerzy mają świadczyć o jego pozycji i dodawać jej świetności. Jednostki te są tak bardzo skupione na własnej osobie, że nie zauważają i nie akceptują potrzeb innych, nawet najbliższych osób.
Narcyz potrafi być czarujący, uwodzący i uroczy, często bywa duszą towarzystwa. Jest jednak również wyniosły, arogancki, często zazdrosny i kontrolujący.
Jeśli zatem zauważymy sami, albo nasze otoczenie da nam do zrozumienia, że przejawiamy takie cechy i zachowania, z pożytkiem dla nas będzie udanie się do specjalisty, np. do doktor Natalii Guglas-Jankowiak. Dobry psycholog pomoże nam i doradzi co zrobić, aby poprawiła się jakość naszego życia.
Tak naprawdę wysokie mniemanie o sobie w przypadku narcyza jest pozorne. Jego poczucie własnej wartości jest tak naprawdę niskie, jest on zlękniony i niepewny. Narcyz tak bardzo boi się braku akceptacji, że robi wszystko, aby pokazać jaki jest niezwykły i wyjątkowy. W głębi duszy nie lubi siebie, nie docenia się i tak naprawdę siebie nie zna.
Narcyzm jest więc swego rodzaju cierpieniem, walką z samym sobą. Osoby te rzadko mają odwagę, aby prosić o pomoc dla siebie chyba, że przeżyją poważny kryzys, załamanie lub depresję.
